Het derde deel van de Everlife-trilogie geeft antwoord op elke vraag die je hebt naar aanleiding van de vorige boeken. Tenley heeft een hoop te doen in dit laatste deel en de hamvraag blijft: Is ze in staat om vrede te stichten tussen Myriad en Troika?

Spoileralert: Deze tekst kan spoilers bevatten wanneer je deel 1 en 2 nog niet gelezen hebt.

Samenvatting
Het vorige deel eindigde nogal dramatisch. Levi stierf voor de rechter in het proces om Dior naar Troika te krijgen, Meredith stierf in een veldslag, Victor en Javier zijn verraders, Troika is voor een groot deel verwoest en nu moet Tenley ook nog beslissen wie er uit de Rust moet opstaan.

Maar voordat ze die beslissing neemt, gaat ze een verbintenis aan met haar rots in de branding: Killian. Het is een soort huwelijk op hoog spiritueel niveau waarbij Tenley duisternis van Killian overneemt en Killian licht opneemt van Tenley. Problematisch, want gezien haar verbinding met Troika, kan Tenley slecht tegen de duisternis en andersom heeft Killian last van haar licht. En alsof dat niet genoeg is, krijgt Killian te kampen met geheugenverlies en heeft hij geen idee meer waarom hij zich met Tenley heeft laten verbinden. Killian heeft immers, na Archer, nooit meer iemand echt vertrouwt en al helemaal geen meisje. Hij is er daarom ook van overtuigd dat hij de verbinding is aangegaan om Tenley naar Myriad te lokken om haar daar gevangen te laten nemen. Een groot nadeel voor Killian is dat de verbintenis ervoor zorgt dat hij alles voelt wat Tenley wordt aangedaan en andersom. Martel je Tenley, dan martel je Killian. Doodt je Tenley, dan doodt je ook Killian.

Tenley heeft een behoorlijke takenlijst die ze dient uit te voeren in het laatste boek. Killians geheugen opfrissen, kiezen wie ze laat terugkeren uit de Rust, zorgen voor vrede tussen de rijken, iedereen bevrijden uit de kennels en uit Vele Eindes en Ambrosine (de egoïstische en gemene koning van Myriad) zien uit te schakelen. Het klinkt gemakkelijk, maar ze wordt telkens opnieuw verhinderd door nieuwe ontwikkelingen en mensen die haar proberen uit te schakelen omdat ze ervan overtuigd zijn dat Tenley verkeerde intenties heeft. En uiteraard heeft ze veel last van de duisternis die ze van Killian heeft gekregen, want die zorgen voor stemmen in haar hoofd. En die stemmen zeggen haar juist dat ze aan zichzelf moet denken, dat ze moet moorden en vechten, niemand moet vertrouwen, enzovoorts. Niet zo handig dus als je naar vrede streeft en je diverse keren bent verraden.

Gelukkig zijn er toch nog wat trouwe volgelingen en hoeft ze niet alles alleen te doen. Ze laat uiteraard Archer terugkeren uit de rust, omdat ze ervan overtuigd is dat hij haar kan helpen bij het stichten van vrede tussen de rijken. Maar ook haar andere vrienden laten haar niet barsten en blijven pal achter haar staan. Maar is dit wel genoeg? Er zijn immers veel mensen die haar tegenwerken, zowel in Troika als Myriad en ook haar eigen Killian is een groot gevaar voor Tenley.


Mening

Ik vond dit derde boek een enorme anti-climax. Het begint met de verbintenis tussen Tenley en Killian waarbij ze eindeloos blijft door zwijmelen over hoe geweldig en sexy Killian is. Het is echt zwaar over de top en het blijft het hele boek doorgaan. Hoofdstuk 1 begint letterlijk zo: “Ik kijk op naar de ontembare Killian Flynn, en mijn hart bonkt tegen mijn ribben. Elke ademhaling vervult me met hoop, verwondering… en verbijstering.”
En een paar regels verder: “Zijn huid heeft een prachtige tint die het midden houdt tussen brons en goud, terwijl zijn haar gitzwart is. Zijn wenkbrauwen zijn dicht, mannelijk en zijn neus is zo scherp als een mes. Zijn mond is zacht en vol. Pure verleiding…”
Laten we wel wezen dat dit het derde boek is. Er zijn al twee boeken van ruim 400 pagina’s vol geschreven over Killians verschijning. We weten inmiddels wel dat hij knap en sexy is. 

In tegenstelling tot de andere boeken, kan de lezer in dit boek een kijkje nemen in het hoofd van Killian en naar mate het boek vordert, worden ook zijn gedachtes alleen maar zoeter en zoeter. “Ik kijk naar dit meisje en ik wil haar. Ik ruik haar zoetheid en ik wil haar. Ze is de zon van mijn wereld geworden, en ik kan er niets aan doen dat ik me tot haar aangetrokken voel. Het verlies van controle maakt me razend maar windt me ook op. De aarde kan de zon niet raken zonder te worden verzwolgen door een vuurzee. Het probleem is dat ik graag wil worden verzwolgen door een vuurzee. Daar hunker ik net zo erg naar als een man die sterft van de dorst.”

Dit was voor mij een behoorlijke afknapper, maar ik was wel benieuwd naar hoe het verder ging. Maar ook hierin werd ik teleurgesteld. Hoewel Tenley steeds meer punten krijgt op haar to-do-lijstje, gaat alles haar behoorlijk gemakkelijk af. Ze verslaat de ene aanvaller na de ander, Killian lijkt gevaarlijk maar doet haar eigenlijk niets, Archer die veel moeite zou moeten hebben met zijn terugkeer uit de Rust heeft eigenlijk maar weinig last van alles en Tenley blijkt niet alleen een Schakel te zijn maar ook een Architect waardoor ze nieuwe schakels kan maken. Je kunt dus wel raden dat gedurende het boek al haar vrienden zo’n beetje Schakels worden en het licht weten te brengen. Wanneer ze Vele Eindes bezoekt, trotseert ze de ene hindernis na de ander met slechts een beetje hijgen en puffen. Eigenlijk zijn die wezens die daar wonen helemaal niet zo moeilijk uit te schakelen… Maar in al die duizenden jaren is daar gewoon nog nooit iemand achter gekomen.

Hoewel Myriad in deel twee al werd weg gezet als een slecht rijk, wordt dat in deel drie alleen maar erger. Vooral Ambrosine, de koning, is echt puur en puur slecht en die moet worden uitgeschakeld. Het is praktisch allemaal zijn schuld en zijn hoofd moet rollen. Als dat geklaard is, is alles voorbij. Dit vond ik persoonlijk erg kort door de bocht en een beetje kinderachtig.

Ook gaat Tenley voor het eerst naar Myriad samen met Killian en daar wordt Myriad beschreven als een groot orgieparadijs met veel drank en vulgaire feesten. Ik had veel liever gezien dat Myriad eigenlijk ook wel gewoon een hele mooie plek was en dat de duisternis niet alleen maar slecht is, maar ook een hele mooie kant heeft. Dat had het boek complexer en interessanter gemaakt dan hoe het nu werd neergezet.

Het einde is zeer voorspelbaar. Ik had het boek hier niet eens voor hoeven lezen. De laatste zin van het boek had echt kunnen zijn: “En ze leefden allemaal nog lang en gelukkig.” Maar ik werd van het mierzoete einde alles behalve gelukkig. Heel erg jammer van deze trilogie die zo goed begon.


Over Gena Showalter
Gena Showalter is een Amerikaanse auteur die in 1975 ter wereld kwam in Oklahoma. Op haar 27e publiceerde zij haar eerste boek ‘The Stone Prince’. In de jaren erna heeft ze niet stil gezeten, want inmiddels heeft ze meer dan 50 boeken op haar naam staan. Ze is een New York Times en USA TODAY bestseller auteur en schrijft voornamelijk Young Adults waarin duistere liefdes centraal staan en waar een goede portie seks in voorkomt. De eerste keer dat ik Gena opzocht op Google dacht ik dan ook dat ze schrijfster was van bouquetreeks romannetjes.

Gena vertelt over de Everlife-reeks dat Tenley in haar oorspronkelijke ideeën Iris heette en dat ze niet in Prynne zat, maar in een kast, voor straf. Dit heeft ze al snel veranderd. De kast werd een gesticht en de hoofdpersoon telde de dagen door in haar vinger te prikken en te snijden om zo een streep van bloed achter te laten op de muur. Elke streep staat voor een nieuwe dag. De hoofdpersoon is geobsedeerd door de cijfers en zo kwam Showalter op het idee om haar Tenley (afgeleid van Ten, 10) te noemen.