Een zeer heftig verhaal over vier vrienden, hun vriendschap, hun individueel verdriet, leed, verleden en hoe ze daar mee omgaan. Een verhaal met erg veel gruwelijke gebeurtenissen waar je liever niet over nadenkt. De loyaliteit van de vrienden en de mensen eromheen naar elkaar toe, maakt het gelukkig ook hartverwarmend. ‘Een klein leven’ is een boek dat veel is besproken in de media. Het boek won diverse prijzen, waaronder de ‘Kirkus Reviews Book Prize’, de ‘Shortlists van de Man Booker Prize 2015’ en de ‘National Book Award’.

Samenvatting
Het verhaal gaat over vier vrienden, Jude, Willem, Malcolm en JB, die hun weg naar succes proberen te vinden in New York. In het begin van het verhaal zijn de vier nog jonge jongens, studenten met verschillende studierichtingen. Zo werkt Willem in de horeca, maar ondertussen doet hij diverse audities om door te breken als acteur. JB is het meest extravert en nogal een jobhopper die het ondertussen probeert te maken als kunstenaar met allerlei vreemde kunstwerken. Malcolm is nogal onzeker, heeft het gevoel nergens een passie voor te hebben of goed in te zijn, maar gaat voor architect. Ten slotte heb je Jude, die eigenlijk dé hoofdrolspeler is van het hele verhaal. Jude is nogal mysterieus, zondert zich vaak af, vertelt nooit wat over zichzelf, met als gevolg dat zijn vrienden daarom eigenlijk helemaal niets over zijn verleden weten. Wat Jude echter niet kan verhullen, is dat hij mank loopt, alles bedekkende kleding draagt (zelfs met zwemmen draagt hij een shirt met lange mouwen) en dat hij veel last heeft van verschrikkelijke pijnaanvallen. Over de oorzaak daarvan laat hij niet veel los. Tegenover zijn vrienden beweert hij dat hij zijn kwalen te danken heeft aan een auto-ongeluk, maar niemand durft daar echt op door te vragen.

Naarmate het verhaal vordert, worden de vrienden steeds ouder en succesvoller. Willem werft verschillende rollen, Jude doet het als advocaat erg goed, Malcolm werkt aan een aantal beroemde projecten, maar met name de doorbraak van JB wordt uitgebreid beschreven. JB volgt zijn vrienden namelijk een tijd lang met een fotocamera en maakt foto’s van hen die hij later na schildert. Uiteindelijk vallen de schilderijen van JB zo in de smaak dat hij met de schilderijen mag exposeren. Wanneer zijn vrienden dan komen kijken, vinden ze allemaal portretten van henzelf terug. De schuchtere Jude is hier echter niet zo blij mee en dat werpt steeds meer vragen op bij zowel de lezers als bij de personages. Wat is het probleem van Jude?

Aan de hand van flashbacks kom je erachter dat Jude te vondeling is gelegd en terecht is gekomen bij een aantal akelige figuren die hem mishandelden, misbruikten, dwongen de prostitutie in te gaan en uiteindelijk overreden met een truck. De enige die hier meer van weet is Andy, de behandelend arts van Jude, die door de tijd heen erg aan hem gehecht is geraakt. Wat Andy ook weet, in tegenstelling tot de rest, is dat Jude zichzelf snijdt met scheermesjes waardoor Jude zichzelf vaak lelijk verwondt. Jude heeft dan ook een flinke vorm van zelfhaat en vond het onder andere daarom zo vreselijk om zichzelf terug te zien op de expositie van JB.

Ondanks alle tegenslagen uit het verleden van Jude, blijkt hij wel heel succesvol te zijn in zijn studie en wordt hij een zeer getalenteerd advocaat. Hij valt dan ook meteen op bij zijn hoogleraar Harold. Hoewel Jude enigszins schuw is voor Harold, wordt Harold steeds meer een vader-figuur voor Jude.

Harold is in het verhaal gelukkig samen met Julia, maar aan de hand van flashbacks wordt duidelijk dat hij eerder een huwelijk had met een andere vrouw. In dat huwelijk kregen zij ook een kind, maar dit kind werd op zeer jonge leeftijd ongeneeslijk ziek en stierf. Harold is hier nooit overheen gekomen en het drama heeft ook zijn relatie op de klippen doen laten lopen.

Harold is erg gesteld op Jude en nodigt hem diverse keren uit bij hem thuis, op zijn vakantieadres, enzovoorts. Jude is voor hem min of meer een zoon. Uiteindelijk vraagt Harold dan ook aan Jude of hij hem mag adopteren. Jude is ontzettend blij, maar aan de hand van flashbacks wordt ook duidelijk dat deze adoptie trauma’s laten herleven. Jude werd als kind namelijk nooit geadopteerd door een gezin, terwijl hij dat zo ontzettend graag wilde.

Ondanks de adviezen van Andy, ondanks de adoptie, ondanks de onvoorwaardelijke steun van zijn vrienden en ondanks alle lovende woorden van zijn omgeving zwijgt Jude als het graf over zijn verleden en blijft hij zichzelf snijden en haten. Zijn omgeving is radeloos en zoekt tevergeefs naar een manier om met de onbekende problemen van Jude om te gaan.


Mening
Ik heb over dit boek heel wat uiteenlopende recensies gelezen. Van ‘hartverwarmend’ tot aan ‘ergerlijk’ en ik begrijp ook helemaal waarom. Er zijn genoeg momenten dat de tranen over je wangen rollen en er zijn ook genoeg momenten dat je een ‘feel good’ momentje hebt. De ontberingen die Jude meemaakt, raakt elke lezer. Het is een beetje te vergelijken met de berichten in het nieuws over de vermissingen van jonge, onschuldige meisjes, die dagen later vermoord en misbruikt worden teruggevonden. Dat raakt iedereen en zo weet ook dit verhaal elke lezer te schockeren.

Wat is er dan zo hartverwarmend aan vraag je je af. Dat is het feit dat iedereen zo begaan is met Jude zonder dat iemand precies weet wat er aan de hand is (Andy buiten beschouwing gelaten). Willem is zelfs zo begaan met Jude dat hij zijn vriendschap met hem boven zijn relatie stelt. Dat wordt hem overigens niet in dank afgenomen door zijn vriendin… En ondanks dat Harold eigenlijk niets weet over Jude, waar Jude hem ook voor waarschuwt, wil Harold hem dolgraag als zijn zoon. Iedereen is gek op Jude, houdt van Jude en iedereen laat hem dat ook weten.

Wat is er dan zo ergerlijk aan vraag je je af. Dat is het feit dat iedereen zo lovend is over Jude terwijl hij totaal niet sociaal vaardig is. Dat maakt het boek behoorlijk onrealistisch. Want waarom zou je zoveel investeren in een persoon die eigenlijk niets te zeggen heeft, die jou hulp nooit aanvaardt en die jou nergens bij wilt betrekken? Het is niet logisch dat mensen juist graag met zulke types omgaan, het is eerder logisch dat je deze mensen wat meer met rust laat. En in eerste instantie lijkt het daar ook wel op. Niemand durft immers echt vragen te stellen aan Jude en iedereen laat hem een beetje met rust. Maar zodra Harold in het verhaal verschijnt, blijkt iedereen toch wel erg gek te zijn op Jude. Zelfs zijn arts, Andy, kan niet objectief met en professioneel met Jude omgaan. Alleen JB ergert zich aan het gedrag van Jude en dat vindt iedereen nogal lullig van hem, terwijl ik dat persoonlijk nog de meest menselijke en realistische reactie vind.

Daarnaast vind ik de karakters en hun levens ook niet erg realistisch. Iedereen wordt ontzettend succesvol en steenrijk. Niemand leeft een ‘standaard’ leven en tegelijkertijd zijn het allemaal een beetje stereotypen die niet echt worden uitgediept. JB is de extraverte kunstenaar die op een zeker moment met de verkeerde types in aanraking komt en drugsverslaafd raakt. Willem is de knappe jongen waar elk meisje op valt, maar door zijn bescheidenheid heeft hij dat nooit door. Hij is ontzettend lief, zorgzaam, heeft geen warme band met zijn kille ouders, werkt hard als ober en wordt natuurlijk ontdekt als acteur. Een beetje de mannelijke assepoester. Malcolm is de rijkeluiszoon die nooit heeft geleerd om op eigen benen te staan, nooit heeft geleerd om te werken en die zijn hele leven daardoor besluiteloos blijft. Hij weet niet of hij nou wel of niet moet trouwen, wat hij wil worden, enzovoorts. Het is overigens ook erg vreemd dat hij dan wel zo succesvol wordt, want daar lijkt hij niet echt de kwaliteiten voor in huis te hebben.

Ik las in een andere recensie ook dat New York veel te pittoresk is beschreven en hoewel me dat niet opviel tijdens het lezen, kan ik dat achteraf wel beamen. Ik vond de manier waarop het verhaal geschreven werd ook iets dromerigs hebben, wat ik enerzijds erg mooi vond en anderzijds kon het boek daardoor mijn aandacht niet heel lang vasthouden tijdens het lezen. Vooral de eerste tachtig pagina’s, waarin de vier jongens worden geïntroduceerd, kwam ik maar moeilijk door.

Al met al begrijp ik waarom dit boek zo populair is en waarom dit boek mensen raakt. Ik hield het immers ook niet droog. Maar desondanks is dit geen boek wat bij mij in de smaak valt. Voor mij is het te onrealistisch, te gruwelijk en zijn de personages niet voldoende uitgediept.


Over Hanya Yanagihara

Hanya Yanagihara is een Amerikaanse schrijfster. Zij werd in 1975 geboren in Los Angeles, maar groeide op op Hawaï en in Texas. Haar vader, een arts, heeft zijn roots liggen op Hawaï en haar moeder komt van oorsprong uit het Zuid-Koreaanse Seoul. Vandaar haar Koreaans uiterlijk. Yanagihara ging na haar opleiding aan de slag als journalist en later als redacteur. In het geheim werkte ze twintig jaar lang aan haar debuutroman ‘Notities uit de jungle’, die in 2013 verscheen en werd bekroond als een van de beste boeken van dat jaar. Het gaat over een antropoloog die op expeditie gaat en daar oude stammen ontdekt waar de mensen ontzettend oud worden. De oorzaak hiervan, wordt door de antropoloog ontdekt en levert hem zelfs een Nobelprijs op. Echter komt hem dit duur te staan, want al snel verliest hij compleet de controle over zijn leven en belandt hij zelfs in de gevangenis. Nieuwsgierig naar dit boek? Klik dan hier.

‘Een klein leven’ verscheen in 2015. Ze schreef dit in anderhalf jaar. Het is haar tweede roman, een internationale bestseller die verschillende prijzen won, maar ook behoorlijk onder vuur kwam te liggen door diverse kritische recensenten. Lees bijvoorbeeld dit artikel maar eens van de Volkskrant of deze recensie van de Groene Amsterdammer. Yanagihara en haar uitgever hadden zelf nooit verwacht dat dit een groots succes zou worden, maar niets is minder waar.